MEMA blog : Just for Today...

Just for today,

Decide to be happy,

To live with what is yours,

To let go and to accept things.

If you can’t have what you want,

Maybe you can like what you have.

Just for today,

Decide to be kind.

Be cheerful.

Be agreeable.

Be understanding.

Be your best.

Dress your best.

Talk Softly.

Look for the brighter side of things.

Praise people instead of criticizing them.

Just for today

Try it.

After all, it’s just for today.

Who knows you might like it and do it again tomorrow.

FOOD CRAVES: Dairy Queen

I think everyone loves to eat. Lalo na tayong mga Pilipino. Kumakain nga tayo ng higit pa sa tatlong meal! At minsan lahat yon may rice pa! (My host parents in Wisco knew it. It's one of our trade mark as Pinoy daw?? lol.). We have merienda sa umaga at hapon. Kaya nauso ang recess break 1 and 2 sa high school. At siyempre meron dn tinatawag na mid-night snack. Mahilig din kasi tayo sa junk foods gaya ng chips kaya pag pumunta ka sa mga tindahan sa kung saan-saan laging may tig-pipiso ka na mabibili! At kung tinatamad ka pumunta sa tindahan meron mga naglalako diyan. Pero take note, bihira ako kumain ng street foods kasi, medyo maarte to tiyan ko. Diarrhea ang aabutin ko sa mga isaw-isaw na yan! Hindi naman ako sosy.. pero kung maaari yun clean foods. Yun lutong luto.. hindi pa ata pumasok sa isip ko na kumain ng hilaw! yuckness! haha.. At sana yun mantika hindi 7 times na nagamit! JUSMEH!

Kaya eto naisipan ko na i-blog ang tungkol sa mga pagkain. Sa totoo lang kasi mahilig ako kumain. Timawa na kung timawa. Try to ask my kapamilya, kaya kong umubos ng isang bandeha ng fried rice! HAHA! Kaya di na ako magugulat kung tumaba ako ng bongga. Kaya noon nung nag diet ako, AY! nako.. skip kung skip! Di talaga ako kakain, para lang pumayat. Di kasi mabilis ang metabolism ko. Kaya patayan ang pagdidiet. Lalo na nun nagpunta ako sa Amerika. Wala na ako nagawa. Nag boom boom ang weight ko! At isa sa mga dahilan ay ang DAIRY QUEEN! I stayed sa Dowe Family, sa 1219 Homestead Rd., Beaver Dam Wisconsin. It's only a few blocks away ay matatanaw mo na ang Dairy Queen. Maliit lang yung branch doon. Pero talagang pinipilahan ng mga beaver dam people! Kilala din kasi ang Wisconsin sa milk and cheese products. Kaya kahit malamig ang panahon doon, they still can't resist ang ice cream. And we can't deny the fact that we Filipinos are also fond of sweets like ice cream lalo na sa weather natin.

My host sister from Brazil, named Paula Milan asked me out to eat DQ. Kahit gabing-gabi na tumuloy kami. Naglakad kami..suot ang jacket namin. Kasi talaga naman malamig. At nang marating na namin ang 1501 N Center St.. ayun na ang maliwanag na logo ng Dairy Queen! Medyo mahaba ang pila. Isang buong pamilya ata ang bumibili. Pero okay lang sa amin ni Paula, kasi may mga pogi! HAHA! Plus, nag-isip pa kami kung ano ang bibilhin. Ever since naman maka blizzard ako..so I tried yun chocolate milkshake. I loved it! Kaya I always save money for it. So after school, nagpapadaan kami ni Paula sa DQ drive-thru. DQ is so sweet kaya nakakalimutan namin yun feeling lonely and homesick. It's one of our sad reliever.

Tuwing luluwas naman ako, di pwedeng walang DQ! When I had this get-together malling with my high school friends. We went to Trinoma and SM North. And we didn't missed DQ! I ate chocolate chip cookie dough blizzard. Yum! Yum!

Last March, we, mass comm peeps went over to ABS-CBN to watch as a live audience in Showtime. Right after, we went to SM North. At kahit busog much sa Tokyo-tokyo lunch, my boyfriend and I still managed to have DQ!

And see how he LIKED it! HAHA! He ordered Oreo cookies and Cream Blizzard.

Dairy Queen offers a lot of variety soft serves like, dipped cones, sundae, blizzards, milkshakes, Royal Treats, waffles, Moolattes, and even cakes. In the U.S. they even offer hamburgers, french fries, drinks and other snacks. Masarap siya. Sweet kung sweet. Kaya I will recommend na have water with you when you eat any DQ treats. And for me the best ang BLIZZARD! Wag lang yun my nuts..pero masarap din daw yun. I just don't prefer yung may nuts sa ice cream and chocolates.

According to Bright Hub website, ang isang chocolate chip cookie dough small cup blizzard ay may total na 590 calories, with 270 of those are coming from fat. Plus this whopping ice cream has 59 grams of sugar, na sa isang coke in can ay may 39 grams lang. Though with calcium content may 35% ang isang small na DQ blizzard. We see it that they contain a lot of calories and sugar. So it's okay if we indulge ourselves these DQ treats moderately. Next time I will probably try yun waffle and yun banana split. :)

How I wish we have Dairy Queen here in Baliwag, just like as how much we wished for Starbucks! :)

We have daw here just like DQ version located sa tapat ng watson sa may SM Baliwag.. Swirls ata yun name. I tasted it and I don't like it. Di siya firm madaling malabnaw. Parang may kulang sa mixture. The best pa din ang DAIRY QUEEN! :))

*PICTURES IN HERE ARE NOT FROM THE INTERNET.

MEMA blog : Letting Go and Moving On

Sometimes, there are people who will come into our lives and for some time, will leave us. Oftentimes, we can't accept the fact that we have to part ways. After that, what is left to us is to let go and move on with our lives.

it is really very hard to let go of someone who we cared for, who we trusted, and who we dedicated our lives. Many people say that if someone moves away from our lives, we are not meant for that some one. What we have to do is to move on. But how can we move on if we can't get rid of the memories that we have. Those times that we're together, the secrets that we shared together, the problems that we solved together, those laughter and tears. These will always be in our hearts. These things also hinder us to move on. We ca'nt move on, knowing the fact that we will no longer do these things with that special person. There will also be a point that we will blame ourselves why this parting of ways happened. Then, we will try to run after that person to somehow convince him to comeback. We do not have to blame ourselves for everything.

The other person also has a shortcoming for sure. We have to get out of the box. Facethe reality and that nothing on earth is permanent exept change. Our world doesn't justt revolve around that one person. Let go and move on. Discover other people and other environment. orcourse, we should not forget them. They made us stronger. We'll just have to find something that will make us happier. To let go is not that easy. Even if will find other company, we are sure to miss everything about that person. We are already used to be with that person. What we have to do is to remember that it is for sake of both persons. We have to show that we're stronger and that we can still continuelife without them. Perhaps, regrets won't come into our mind if we succeed and move on with life.

The next thing that will come to our mind would be friendship. Of course, we have to keep the friendship. It is important to us to remain as friends. From that, who knows, what is lost may come back.

stress free..

Pangkaraniwan lang sa isang tao yung maSTRESS..

Stress dahil sa dami ng projects para sa isang estudyante..

Stress dahil sa dami ng paper works para sa isang empleyado..

Stress dahil sa hirap ng buhay para sa mga magulang..

At idagdag mo pa ang stress dahil sa love life..

Napakaraming nagpapastress sa atin..

Stressors kung tawagin..

In plural form, kasi naman siguradong sigurado ako na marami yan..

At dahil na nga sa dami ng mga nakakapagpastress satin, iba-iba rin ang naiisip nating paraan para malampasan ito..

Karamihan siguro ay gaya ko na ang pagkain ang napag-iinitan kapag naiistress..

Sabagay, kahit naman hindi ako stress, kain pa din ako ng kain..

Maswerte nalang kasi hindi ako tabain..

May kabilisan kasing magtrabaho ang kaibigan kong si metabolism kaya nga masayang masaya kami tuwing kakain ako..

Ewan ko ba tila yata wala akong kabusugan..

Halos yung perang baon ko sa pagkain lang nauubos..

Normal pa ba to?

Sasagutin ko na rin yung tanong ko..

Hindi na normal yan..

Sobrang katakawan nalang yan..

Busog ang tiyan, gutom ang bulsa..

Ikaw?

Anong ginagawa mo kapag naiistress ka?

Somebody Has To Say It: Mga Bituin Sa Langit!

        Lahat ng Tao ay may kani-kaniyang hiling na nais matupad. Mga pangarap na nais maabot at minimithing nais makamtan. Wala yatang taong hindi naniwala noong bata pa sila na ang mga Bituin sa langit ay kayang tuparin ang isang kahilingan ng taong makakakita dito. Nakatutuwa, pero totoo! Totoo kayang kayang tuparin ng bituin ang hiling ng isang tao? Na sa bawat bulalakaw ay isang hiling ang mapagbibigyan sa sino mang pinalad na makakita dito.

        Naranasan ko na ring mag-abang ng bulalakaw sa langit... Naranasan ko na ring umasa sa mga ito noong maliit pa ako... Naaalala ko pa, Hindi na rin ako bata noon ng sinubukan kong tumingala sa langit tuwing didilim upang mag-abang ng bulalakaw at umasang makakahiling kahit sa una at huling pagkakataon lang. Hindi na ako batang musmos noon ng sinubukan ko ang kapalaran namin sa pag-aabang ko ng bulalakaw.

        Matagal na iyon, nagsawa na ako ng kakapanalangin tuwing gabi sa aking kwarto... lagi kong sinasabi noon na sana makakita pa ulit ang nanay. Na sana maipagluto pa nya ako ng ulam dahil hindi talaga masarap ang luto ni tatay. Highschool ako noon, walang gabing hindi ko hiniling sa diyos na sana gumaling pa ang nanay para makita pa nya kami. Walang araw na hindi ko inisip ang nanay dahil mula noong araw na hindi na sya nakakakita... hindi na ganoon kasaya ang buong bahay.

         May mga gabi ding nadidinig ko ang nanay na umiiyak sa kanyang kwarto, marahil ay nagdadasal din at humihiling sa may kapal. Ngunit mas masakit maramdaman ang damdamin ng isang taong alam mong may dinaramdam sa kanyang sarili, mas masakit madinig ang maliliit na tinig ng pag-iyak niya na alam mong mabigat sa kalooban. Alam ko, at natitiyak ko... Humihiling ang nanay nang mga panahong iyon. 

         Nasubukan ko nang Tumingala sa langit... Nasubukan ko nang Umasa... Nasubukan ko nang mag tiyagang tingalain at hintayin ang pagbagsak ng bulalakaw... Ilang beses ko nang Nahiling sa bulalakaw ang aking nais noon pa man. Sinamahan ko pa nga ng pag-iyak yung iba para mas mapansin ako, pero heto... Madilim pa din ang mundo ng nanay hanggang ngayon..  marahil masyadong mabigat ang aking hiling, marahil mas makabubuti noon kung ang hiniling ko na lamang ay sumarap ang luto ng tatay kahit kaunti.

            "Akala ko makikita ko na kayo..." ang nasabi ng nanay noon sa kanyang huling operasyon sa isang sikat na pagamutan sa maynila, totoong hindi kami binigyan ng katiyakan... Pero umasa kami noon... lalo na ang nanay. Yun na yata ang pinaka malungkot na araw noon... Umaasa kami noon, nandoon kami lahat habang tinatanggal ng doktor ang takip sa mata ng nanay... Pero wala rin... Matapos ang ilang operasyon, wala rin...

          Ngayon ay heto.. Masaya kahit papaano, Totoong hindi na nakakakita ang nanay. Pero nakatutuwang makitang nagsusumikap siya para maging normal ang buhay, masaya ako para sa kanya. Wala namang may kagustuhan ng mga nangyari, marahil nagtatanong ako nung una kung bakit nangyari ang mga bagay-bagay pero ngayon... Hindi na! "Sanay na ako" eka nga ng nanay sa mga taong nagtatanong.. Sanay na din kami, marami mang nagbago sa buhay namin.. Sige pa rin!

          Totoong hindi natupad ng mga bituin sa langit ang aking hinihiling... Pero naniniwala ako kahit papaano, nakatulong iyon para magkaroon ako ng pananalig... na kahit sa alam kong hindi naman talaga totoo ang kwento tungkol sa mga bulalakaw.. Umasa pa rin ako, dahil doon nagkaroon kami ng lakas ng loob na magsumikap.. Dahil kung hindi naman aasa ang isang tao, hindi siya magsusumikap sa kanyang buhay.. Hindi naman hahakbang ang isang tao kung hindi naman niya alam kung saan siya tatapak.. Pero para sa amin... Tuloy ang buhay..

          Pero kung totoo mang matutupad ang hiling ng isang tao... Umasa ka.. Hindi ako magdadalawang isip na  tumingala muli sa langit.. At kung may hihilingin man ako sa pagkakataong iyon... "Hihilingin kong Mahulog  na Lamang ang puso mo sa akin!" ;)

           

49Days: Scheduler

Last night, I've just finish watching the drama 49days and really! I have to brag this. XD I've cried buckets of tears watching it, sobra akong na-attached dun sa mga characters especially dun sa story ni Scheduler and YiKyung tipong iyak-tawa ako sa scene nila kasi yung iba may putol, then ako naman WHAT THE F***! tapos iyak. Grabe! Kung makikita niyo lang ako habang pinapa-nuod yun, pagtatawanan niyo lang ako kasi singhot ako ng singhot. Their not totally yung bida sa story but I find their story more interesting, more touching, and most tragic than the other characters in the story. It's like every time their on the scene I'm starting to cry without me knowing it, I'm so affected and I don't know why.

For those who doesn't know what I'm ranting about here's the synopsis of the story. So basically, 49days is about a girl named Shin Jihyun who has a perfect life with friends and parents that adores and admires her. She's set to marry her fiance Kang Minho in just a few days. While Song YiKyung, a woman who is completely distraught over her life after her boyfriend died in an accident, and frequently contemplates suicide. She works the night shift at a convenient store, while sleeping in the afternoons. Then one day, YiKyung gets off a bus and tried to kill herself again but somebody pull her back to save her life. And at that moment JiHyun driving nearby, hits her breaks, but can't avoid the semi-trailer truck that has stopped in the middle of the road. Moments later, Ji-Hyun walks out of her car in a daze. She is shocked to see her body being carted into an ambulance. Then the only one who can see her is the man on the motorcycle and that man happens to be the scheduler an angel of sorts who awaits to take souls to their final destinations, like a grim reaper/angel of death.  The JiHyun is given a second chance at life by the Scheduler, but it comes with a condition: she has to find three people outside of her family who would cry genuine tears for her. In order to do this, she borrows the body of Yi Kyung, a part-time employee at a convenience store for 49 days. 

At ayun na nga, hindi talaga si Scheduler ang bida sa istorya but I liked his story more kaya medyo iku-kwento ko ngayon kung bakit, sana panuorin niyo din. It's not just beacuse he's good-looking kaya gusto ko yung istorya niya but it really brings alot of tears in my eyes every time may nalalaman siya about sa past niya. Naging Scheduler siya kasi he begged  the other Scheduler the one he calls "sunbae" na no matter what happens, bago siya umalis or pumunta na sa next world she needs to talk to someone and makita ito. So, the "sunbae" agreed pero may condition na he needs to be a Scheduler for five years for the "sunbae" to fulfill his wish but nung nag-start na siya maging Scheduler wala na siyang natatandaan about sa past niya. As the story goes naka-kasama niya si JiHyun na gamit ang katawan ni YiKyung and nung na-attached na si JiHyun kay YiKyung naawa siya dahil sa miserableng buhay nito at nalaman niyang dahil pala yun sa namatay yung kaisa-isang taong minahal niya at pinagka-tiwalaan five years ago. Nag-labas ng picture si YiKyung at nakita ni JiHyun yung name Song YiSoo, hinanap niya yun, nagnalak pa nga siyang huminga ng tulong kay scheduler para mahanap yun pero ayaw si Scheduler dahil hindi siya pwede maki-alam sa problema ng iba lalo na sa tao. 

Then at the end nalaman niyang ang hinahanap pala niyang YiSoo ay si Scheduler, nung unang sinabi niya kay Scheduler yun ayaw niya maniwala dahil malabo daw na mangyari yun saka hindi niya maalala ang past niya ang alam niya lang he needs to do something after his term as a Scheduler. After ng pangungulit ni Jihyun sakanya at pagpa-pakita ng pictures na patibay na siya nga yun, he starts to think and ask his self if he is really that. And one day, pinuntahan siya ni Jihyun na may dalang pictures na may kasamang babae, sabi niya baka yun yung dahilan kung bakit nagka-hiwakay sila ni YiKyung pero ang sabi niya hindi totoo yun, at nung may sinabi si Jihyun na katulad nung sinabi sakanya ni YiKyung dati biglang bumalik lahat ng memories niya at naalala na niya lahat ng nangyari, sobrang umiyak siya nung nakita niya sa harapan niya yun pinak-mamahal niyang babae na sobrang nawalan na ng ganang mabuhay sa mundo dahil wala na siya. Right then the drama begins, tears fell everytime nakikita niya si YiKyung kung pwede lang na mag-pakita na siya agad sakanya para sabihin sakanya lahat ng gusto niya sabihin gagawin niya, kayalang hindi niya magawa dahil hindi pa tapos 5 years niya as scheduler. I'll let you guys watch the drama para ma-feel niyo din nararamdaman ko, hindi ko na iku-kwento ng kumpleto.

Hindi ko alam kung ilang beses na ko pina-iyak ni scheduler, I really felt that she really loved Song Yikyung. He even said that she's the most precious person in his life, and she made his life worth living. He might even played before but Yikyung is like a hometown for him.  And not a single moment that he thinks of leaving her and that he really wants to marry her. At dahil nga galing sila sa orphanage siya ang tumayong Tatay, kuya, kaibigan at boyfriend kay Yikyung. He can't even barely had a sleep  kasi he studies at morning and works at night para may pang bayad sila ng tuition ni Yikyung. He even prepares/cooks lunch for both of them. Sobrang naging mahirap buhay nila pero masaya sila at inaalagaan nila ang isat-isa, so tragic nga lang na ganun yung nangyari kay scheduler at hindi naging happy ending story nila.

Man! if this guy happens to be a real scheduler, then this Scheduler/Angel of death would be the most hottest, good looking and the adorable angel of death ever! And like what he said once in the drama, "If everyone knows that he's the scheduler, many women would would choose to die just to see him, and guide them on the elevator to the next world". And Yes! Indeed! Jung Il Woo's really handsome.

I can say that It's one of the Best Kdrama ever. Yung plots and sub-plots grabeh! its super nice talaga, saka yung pagkaka-develop ng bawat character sa story talaga naman walang naiiwan. Habang tumatagal yung story mas naiintindihan mo kung bakit ba naging ganun yung ugali nung isang character, kung bakit ganun naging yung tingin niya sa buhay at kung paano niya ito nabago or kung paano niya na-overcome yung kung ano mang obstacle na pinag-dadaanan niya.

Iba talaga yung story nito at saludo ko sa mga writers saka sa direator. It's not the typical story na napapanuod mong about a boy and girl na mahal ang isa't-isa, tapos mag-aaway, magkaka-hiwalay, conflict tapos after all the drama magkaka-balikan at happily ever after na. Hindi rin siya yung pa-sweet sweet, pa-tweetums, corny ng drama. Ito yung habang pinapanuod mo parang hindi mo na matigilan at gusto mo na malaman yung susunod na mangyayari, saludo din ako sa mga twist ng story na akala mo alam mo na yung next na mangyayari tapos magugulat ka na lang hindi pala yun, kaya lalo kang maku-curious at papanuodin mo talaga siya. And maganda din yung moral ng story kasi kapag natapos mo ng panuorin yung buong drama parang mare-realize mo kung gaano ka kaswerte kasi buhay ka pa, kung gaano ka kaswerte kasi naka-kasama mo araw-araw yung mga mahal mo sa buhay at kung gaano ka kaswerte dahil alam mong may nag-mamahal sayo at alam mong hindi ka nila iiwanan kahit anong mangyari.

Somebody Has To Say It: Mahal Kita...! Alam Mo Ba...?

     Sabi nila nabubulag daw ang isang tao sa oras na matuto na itong magmahal. Sa mga panahong umiibig daw ang isang tao ay iyon na din ang pinakamagandang pangyayari sa kanyang buhay. Ewan ko ba.. basta ako sigurado ako... hindi ako bulag... Nakadilat ako nung nakita ko kung papaano nya nabighani ang aking mga mata at tumagos sa aking mga puso ang kanyang mga ngiti... tapos ayon na, heto na... Umiibig na 'ko! 

      Mahal Kita.. Ramdam mo ba? Hindi ko kasi kayang sabihin ng harapan at wala akong lakas ng loob na tumayo sa iyong harapan, o hawakan ang iyong mga kamay at saka sabihin ang mga salitang "MAHAL KITA." Wala akong magawa kung hindi daanin na lamang sa tawa ang aking mga nais sabihin. Hayaan mo na lamang na iparamdam ko ang bawat salita at malaman mo kung gaano ka kahalaga sa katulad ko at sa iyong mga kaibigan.

      Oo Mahal Kita.. Pero Bakit Nga Ba? Ang lagi kong naitatanong sa aking sarili tuwing maiisip kita kung nasaan ka na ba? tuwing sinasabi mong malapit ka na, pero malayo pa pala! Tuwing sinasabi mong pupunta ka pero hindi naman pala! Lagi ko ding tinatanong kung bakit nga ba..? Sa kabila ng katotohanang wala talagang pag-asa.. Pero pag anjan ka na, wala na. Hindi ko na iniisip ang lahat ng bagay-bagay. Hindi ko na iniisip ang mga dapat isipin dahil 'pag anjan ka na.... Alam ko lang na MAHAL KITA! wala ng iba.

      Mahal Na Mahal Kita.. Hanggang Kailan? Ang madalas tinatanong ng barkada ko sa akin tuwing nagkakatuwaan sa inuman.. Kung hanggang kailan kita mamahalin? Hindi ko alam..! Hindi ko rin masabing Habang Buhay dahil tao lang din naman ako, hindi ko hawak ang aking damdamin upang sagutin at utusan ang aking puso kung hanggang kailan ka lamang dapat ibigin.. Ang alam ko lang ay masaya ako sa ngayon dahil nakakaramdam ako ng pagmamahal, kung hanggang kailan? bahala na si batman.

         Mahal Nga Kita.... Alam Mo Ba? ang tangi ko na lang pag-asa kung sakaling iyong mararamdaman.. gusto ko lang na malaman mo na nakakamiss din pala ang isang "SALITA" kapag hindi mo na ito nadidinig  na nanggagaling sa kanya, nasanay na kasi ako noon kaya hindi ko pinahalagahan. Tunay ngang hindi mo malalaman ang kahalagahan ng isang bagay hanggang sa mawala ito. Sa bagay,, bakit natin hahanapin ang isang bagay na hindi naman nawawala, bakit natin hahayaan na lang mawala ang isang bagay kung ito'y may halaga pa sa atin? 

        Basta ang alam ko Mahal Kita! Alam mo ba? na iniisip kita? na natatawa ko pag nakikita kitang tumatawa.. Na nagseselos ako sa kanila dahil mas gusto mo sila.. Na selos na selos ako 'pag tinatawag mo sya.. Na nabubwisit ako pag nilalapitan ka nila.. Na miss na miss ko kung paano mo ako tinatawag noon? Alam mo ba? ha? Na Sinisisi ko ang sarili ko dahil wala naman akong karapatan para magselos.. Kasi nga Mahal Lang Naman Kita! At Hindi Naman Tayong Dalawa.....! ;(